Co mnie frustruje w byciu kobietą?
O razu uprzedzam - post jest napisany z dużą dozą humoru, więc proszę o traktowanie go z przymrużeniem oka. Jest obfity w tekst, więc jego czytanie polecam tylko zdeterminowanym :) Temat narodził się w mojej głowie przypadkiem i stwierdziłam, że będzie świetnym pretekstem do analizy nie tylko mojej psychiki, ale i psychiki większości kobiet, które pewnie się ze mną w tym aspekcie utożsamiają. A to taki mój upust "frustracji" ;)
Co mnie frustruje w byciu kobietą?
Nie, żebym miała coś przeciwko temu, że jestem kobietą, a nie mężczyzną. Chwalę sobie przynależność do płci pięknej, jednak przez dużą część czasu te podstawowe czynności, których wcale nie muszę wykonywać, a jednak dziwnym trafem odczuwam taką potrzebę by to robić, po prostu mnie frustrują. Jakie czynności mam na myśli?
Na gładko proszę
Przede wszystkim depilacja - dlaczego ewolucja nie doszła jeszcze do tego etapu, że współczesnym kobietom poza głową, brwiami i rzęsami (a także nosem, ale w tym temacie nie będę się raczej rozwijać) włosy nie są potrzebne?! No dobra, są - bo występują w tych strategicznych miejscach jako ochrona przed czynnikami środowiska zewnętrznego - ale i tak je usuwamy. Nic nie frustruje mnie bardziej jak przymus ich depilacji. Najwygodniej maszynką, tylko znowuż włoski odrastają wręcz w zastraszającym tempie, w dodatku to tak okropnie swędzi! A depilowanie co dzień przyprawia o nieprzyjemne podrażnienie skóry... Wydawałoby się, że depilacja woskiem lub depilatorem będzie lepsza - nic bardziej mylnego! Te wrastające włoski są jeszcze gorsze od swędzenia, a jak nie daj Boże jeszcze zrobi się stan zapalny to... Rzekłoby się: "Idź kobieto na depilację laserową", ano byłam i do tej pory noszę piękną pamiątkę pod postacią blizny (ale nie powiem Wam gdzie), chociaż i tak pewnie wrócę do tych zabiegów, i tak. No i depilacja to taka strata czasu... A cóż, depilować trzeba, bo higieniczniej, bo nie wypada tego nie robić, bo tak trzeba - bo ja tak się lepiej czuję. I zrozum tu kobietę?
Skoro było o depilacji ciała, to tym razem o depilacji brwi. Macie już ten piękny, idealny łuk, chciałybyście mieć go zawsze, a tu te dranie (w sensie włoski spoza tego idealnego łuku) odrastają! I to stanowczo zbyt szybko! A wyrywanie boli, czasami nawet bardzo, jak się jest ślepym i nie widzi, czy chwyta się włosek, czy skórę (a wtedy odczuwamy to mocno) - tutaj też noszę pamiątkę pod postacią blizny - na szczęście jest malutka i hm..., uważam ją za nieco urokliwą. Jednak rytuał "skubania brwi" zdecydowanie nie należy do moich ulubionych, ale skubię, coby znowu nie wyglądać jak Frida Cahlo (choć do niej absolutnie nic nie mam, kobieta miała swój styl ;)). Nie wspominając o depilowaniu wąsika! Tak (tu zwracam się do mężczyzn, jeśli takowi to czytają), kobiety też depilują wąsik! Czy mają jasne włoski, czy ciemne - to coś potrafi zepsuć nawet najpiękniejsze ujęcie (a zdecydowanie zbliżenie) twarzy, w sensie zdjęcie. A tutaj też łatwo o podrażnienia, a o ile nogi można jeszcze ukryć, tak z twarzą jest nieco gorzej... No, a która chce wyglądać jak kobieta z wąsem (ja nie)? No to depiluję... I cierpię po cichu.
A może trochę nawilżenia?
Wiadomo, że po depilacji skóra to raczej sucha jest, zdecydowanie potrzebuje nawilżenia... I tu pojawia się problem - jako leń patentowy, notorycznie zapominam o tym, żeby smarować swoje ciało balsamem. Przypominam sobie o tym dopiero, jak mnie skóra swędzi i widzę, że robi się "biała" i zaczyna się "sypać" (no cóż, starość nie radość), czyli przesuszona. Wiem, powinnam stosować balsam na co dzień, a chociaż co drugi dzień, ale to silniejsze ode mnie! No jestem leń i już, nie wypieram się tego. A dodatkowo niektóre balsamy tak długo się wchłaniają, albo są kleiste, albo tłuste, znaleźć ideał to trudna sprawa!
Cholera, znowu nie równo!
Sam fakt robienia makijażu mnie absolutnie nie frustruje, uwielbiam wręcz widzieć tę cudowną przemianę z potwory prawie w księżniczkę ;) To, co mnie frustruje, to to, że moje kreski nigdy nie są symetryczne, a czasami wręcz zdarza się, że w ogóle nie wyglądają, no i tak je mażę, maluję znowu, znowu mażę i tak w kółko. Po kilku próbach wyglądają ewentualnie tak, jak powinny. No, ale tutaj jeszcze czeka mnie potyczka z maskarą - niby rzęsy mam, niby nie są krótkie, a jednak te france nie potrafią wyglądać! No i żaden tusz nie potrafi ich pokazać... Nie wspominając o malowaniu ust - ja wiem, że wiele kobiet mi ich zazdrości, też je lubię, ale ich malowanie to jakaś droga przez mękę. Toż to asymetryczne takie, że przy ciemnych kolorach to i 30 min na malowanie schodzi. No, ale w gwoli powiedzenia - cierp ciało, jak żeś chciało.
Cykl 28 dniowy
No cóż, jednym z najbardziej frustrujących objawów bycia kobietą jest oczywiście comiesięczna przypadłość. Ja wiem, że to znaczy, że nasz organizm jest zdrowy i w ogóle, ale w te dni w ogóle się "nie czuję". Nie jestem jakoś wybitnie chwiejna emocjonalnie, aczkolwiek samo ganianie do toalety 3x częściej niż normalnie jest wyjątkowo męczące. No cóż, same mnie najlepiej rozumiecie - życzyłabym sobie, aby sam okres trwał maksymalnie 2-3 dni i był tak skąpy jak tylko się da - ale cóż, to raczej pobożne życzenie, bo wszystko zależy od organizmu... Niemniej, to co frustruje najbardziej to pobudzony apetyt tuż przed i to na to, co nam najbardziej szkodzi (w sensie naszej cerze i figurze) - słodkości! A później przymus chodzenia z kolejną czerwoną miną na twarzy, której nie idzie niczym zakamuflować... A podobno wystarczy tylko nie jeść - no cholera, nie da się, nie podczas burzy hormonalnej ;)
Starość, nie radość...
Będąc przy temacie twarzy, to niestety nieustannym problemem dręczącym kobiety od pewnego wieku (umownego rzecz jasna) są zmarszczki... Faceci mi powtarzają (D., tutaj ukłon w Twoją stronę :)), że te mimiczne są dla nich atrakcyjne, ale ja w nich ani grama atrakcyjności nie widzę, a im jestem starsza tym jest ich więcej. Wypadałoby się zabotoksować na amen, chociaż nie tędy droga. No to stosuję różne kremy i udaję, że jest lepiej, choć wcale nie jest. I jak to jest, że jak facet ma zmarszczki to od razu wydaje się atrakcyjniejszy i taki "doświadczony życiem", a ten schemat nie działa w przypadku kobiet?! No w końcu mamy równouprawnienie, prawda?
Suszarka, lakier do włosów i prostownica?
Pozostańmy jeszcze w sferze urody - włosy! Toż to istna zmora każdej kobiety! Mamy ważne spotkanie, a one jak na złość nie chcą się układać. Albo inaczej, udało nam się je ułożyć w sposób idealny, a tutaj na zewnątrz wilgoć i wyglądamy, jak nastroszona (i zmokła przy okazji) kura. No i w dodatku tak szybko się przetłuszczają... Jak już wcześniej wspominałam - jestem leniem patentowym, więc staram się myć włosy jak najrzadziej, ale oczywiście w granicach rozsądku (i tak, coby nie straszyć innych ludzi). No, ale co tam mycie, jak wybór fryzury jest jednym z najpoważniejszych dylematów, z jakimi boryka się na co dzień kobieta. Mamy długie włosy to narzekamy, że są za długie, zetniemy je na krótko, to po chwili lamentujemy, że "to nie tak miało być!"...
Przecież to jest takie wzruszające!
Ale bycie kobietą nie jest związane tylko z fizycznością, przecież każda z nas jest inna, inaczej odczuwa. Ale to, co nas łączy to nasza emocjonalność. Nie wiem, jak u Was, ale u mnie to już do przesady - patrząc jeszcze kilka lat wstecz nigdy nie rozpłakałabym się na filmie, choćby nie wiem jak wzruszający by był, a teraz? Ryczę jak bóbr jak widzę jakiś smutny wątek (żeby tylko smutny, na radosnym też potrafię uronić łezkę!)... Ostatnio tak się rozryczałam na filmie Marley i ja, nie mogłam się w ogóle uspokoić, żenujące... Dodatkowo płaczę, jak mi ktoś powie coś nie po mojej myśli - często z bezsilności... Nie wspominając o tym, że jestem wybitnie niezdecydowaną osobą, a raczej najpierw jestem zdecydowana, a nagle później znajduję nowe opcje i robię sobie dylemat (życiowy często), a potem i tak wracam do tej pierwotnie wybranej opcji - kobieto, po co tyle kombinować?!
No dobrze, wylałam swoje gorzkie żale. Bycie kobietą związane jest z wieloma codziennymi wyrzeczeniami, ale wiecie co? Nigdy bym się nie zamieniła! Owszem, jesteśmy skomplikowane, za dużo kombinujemy (faceci naprawdę są prości!), za dużo myślimy i analizujemy, ale chyba w tym już nasz urok tkwi. Czasami nie mamy pojęcia na różne tematy, udajemy bezbronne, choć wcale takie nie jesteśmy. No bo przecież tak jest wygodniej (dla nas rzecz jasna). No i tak zostałyśmy już skonstruowane...:)
A Was, dziewczyny, co najbardziej frustruje w byciu kobietą?
PS. Mam nadzieję, że Was nie przynudziłam i jeśli będziecie miały ochotę, podobne posty mogą się pojawiać na blogu co jakiś czas (czasami mam różne rozkminy natury filozoficznej) ;)
29 komentarze:
Dziękuję, że zechciałaś przeczytać powyższą notkę i wypowiedzieć się na jej temat. Mój blog to nie miejsce na reklamę, proszę pamiętaj o tym :)